بایگانی نگارنده

بخش اول بخش دوم

یکی از مهمتر کاستی های تاریخنگاری اندیشه روشنفکرانه در ایران، کوتاهی اش در ارزیابی بایسته از میراث دولتمردان روشنفکر بوده است. چه پیش و چه پس از انقلاب، ساکنان کوی روشنفکری روی خوشی به “سیاست ورز یا دولتمرد روشنفکر” نشان نداده اند و تنها به نگاه قهرمان باور از روشنفکر، بسا

مهرزاد بروجردی و کوروش رحیم خانی* بسان یک دولت دین سالار برآمده از انقلابی توده گرا، جمهوری اسلامی از روز آغاز هر دو ویژگی مردم سالارانه و اقتدارگرایانه را بهم در آمیخته است. جایگاه «رهبر معظم انقلاب» در کانون دستگاه دین سالارانه باز شناخته می شود و همو داوری نهایی در تصمیم گیریهای سی

پرسش درباره‌ی مسائل بنیادیِ ایران و ریشه‌ی‌ بحران‌های امروز را در این نوبت با مهرزاد بروجردی مطرح کرده‌ایم. دکتر بروجردی پژوهشگر و استاد علوم سیاسی دانشگاه سیراکیوز در نیویورک است، و تازه‌ترین کتاب او، ایران پس از انقلاب به معرفی چهره‌های مهم در حاکمیت جمهوری اسلامی از ابتدای انقلاب،

منتشر شده در بلاگ شورای آتلانتیک (11 مارس 2019) بازنگری قانون اساسی سال 1989 ایران بیان می‌دارد: به‌منظور انجام‏ مسئولیت‌های‏ قوه‏ قضائیه‏ در کلیه‏ امور قضایی‏ و اداری‏ و اجرایی‏ مقام‏ رهبری‏ یک‏ نفر مجتهد عادل‏ و آگاه‏ به‏ امور قضایی‏ و مدیر و مدبر را برای‏ مدت‏ پنج‏ سال‏ به‏ عنوان‏

منتشر شده در سایت مجله فارین افیرز (Foreign Affairs)، ۶ مارس ٢٠١٩ تحت عنوان: Javad Zarif Returns – to a Foreign Ministry Still Out in the Cold مهرزاد بروجردی، استاد علوم سیاسی دانشگاه سیراکیوز “نظر به این‌که اداره مملکت به نحو مطلوب و عاری از دخالت‌های عناصر غیرمسئول و مزا

من بر اساس سلیقه خودم ۴۰ کتاب زیر را به عنوان ۴۰ کتاب خوب که در ۴ دهه گذشته در مورد ایران در حوزه علوم اجتماعی چاپ شده اند لیست کرده ام. ذکر چند نکته را ضروری می دانم: معتقدم هر یک از این کتابها حرف جدی و جدیدی برای گفتن داشته اند. از هر نویسنده تنها یک اثر را برگزیدم که به نظرم برجست

کارنامه ی انتخاباتی جمهوری اسلامی ایران در ۴۰ سال گذشته ۳۶ انتخابات و همه‌پرسی درایران برگزار شده است. باید پرسید که اهمیت انتخابات درایران تا چه حدی است و آیا بسیاری انتخابات را می‌توان نشانه‌ی دموکراتیک بودن دستگاه حکومتی ایران دانست؟ * در اینجا و دراین فرصت مختصر، به برشمردن ویژگیه

بی‌شک آگاهی از چند و چون پیوندهای خویشاوندی میان سیاست‌ورزان پساانقلاب به درک ژرفتری از رفتار ایشان یاری می‌رساند. در نوشتار پیش رو، ابتدا رشته‌ای از این پیوندها میان هشت خاندان قدرتمند روحانی را پیش چشم کشیده‌ایم و از درهم‌تنیدگی شگرف آنان نشان جُسته‌ایم. آنگاه، به گزارشی از بستگی‌ها

با مرگ داریوش شایگان، بومی گرایی ایرانی یکی از شناخته شده ترین چهره های خود را از دست داد. قافله ای که از بعد از انقلاب مشروطه با کسانی چون احمد کسروی و فخرالدین شادمان شروع شده بود در پیش از انقلاب ایران بسیار تاثیرگذار شد.