احسان نراقی هم از میان ما رفت. یادش بخیر آخرین بار او را در ۲۷ دسامبر ۲۰۰۹ در خانه‌اش در پاریس دیدم. از انتقاداتی که از بومی‌گرایی او در کتابم کرده بودم خوشحال نبود ولی من را پذیرا شد و خوب هم از دیدگاه‌های خود دفاع کرد. از اینکه روشنفکران ایرانی جامعه خود را نمی‌شناسند و در برابر غرب
بومی‌گرایی بر اساس تفكری كه دغدغه هويت دارد شكل می‌گيرد تا بر چیستی و ويژگی‌ها و نقش فرهنگ بومی در برابر فرهنگ دیگران و جهانشمولی آن انگشت تاکید بگذارد.
