بیشتر تاریخ نگاران دورهی فرمانروایی رضاخان را عصر تمرکز یابی قدرت و سامانمند شدن اقتصاد ایران میدانند و در همین حال سرکوب سیاسی و فضای بستهی فرهنگی این دوره را مایهی سترونی اندیشه و زوال روشنفکری در عهد پهلوی اول میشمارند.
